Podczas drugiej wojny światowej (1939–1945) nazistowski reżim systematycznie wprowadzał w życie plan likwidacji żydowskiej społeczności w Europie, w wyniku czego zostało zamordowanych około 6 milionów Żydów, w tym 1,5 miliona dzieci.
W miarę jak naziści okupowali kolejne kraje Europy, Żydzi poddawani byli nieludzkim prześladowaniom, torturom i upokorzeniom, stłamszeni w gettach, gdzie jakiekolwiek próby zbrojnego oporu prowadziły do zaostrzenia represji. Z gett byli transportowani do obozów, gdzie garstkę szczęśliwców kierowano do ciężkiej pracy, zaś większość rozstrzeliwano w masowych egzekucjach lub mordowano w komorach gazowych. Niewielu zdołało uciec. Niektórzy zbiegli do innych krajów, część dołączyła do partyzantów, inni byli ukrywani przez nie-Żydów, którzy ryzykowali w ten sposób własnym życiem. W rezultacie z zamieszkujących Europę dziewięciu milionów Żydów, stanowiących największą i najbardziej żywą grupę Diaspory na świecie, przetrwała tylko jedna trzecia, wliczając w to tych, którzy wyjechali jeszcze przed wojną.