Het bezoek van Paus Franciscus in Israël op 25 en 26 mei 2014 markeert een belangrijke stap in de sterker wordende betrekkingen tussen de Katholieke Kerk, Israël en het Joodse volk.

In 1965 nam de Tweede Vaticaan Raad de Nostra Aetate ("In onze tijd") aan, een verklaring van doctrine die de aanklacht van deicide afwees, alle vormen van anti-Semitisme veroordeelde en het permanente karakter van de geestelijke relatie tussen God en historisch Israël bevestigde. Maar het zou nog 28 jaar duren tot het Vaticaan de moderne staat Israël zou erkennen en diplomatieke relaties aan zou gaan in 1993. Dit was voor ons een ontwikkeling van grote politieke betekenis, het verder verdiepen van onze betrekkingen met een Kerk met een miljard volgelingen, waarvan velen in ontwikkelingslanden. Voor het Vaticaan had dit een enorme theologische betekenis, omdat het betekende dat de Kerk nu de terugkeer van de joden naar hun land en geschiedenis begreep, niet als een probleem voor de katholieke leer, maar als een bevestiging daarvan.

Ik herinner de ongelofelijke opgewondenheid die gepaard ging met de bedevaart van Johannes Paulus II naar Israël in 2000, en het gebedsbriefje die hij bij de Klaagmuur achterliet, welke nu een plaats heeft bij Yad Vashem. Er staat: "Wij zijn diep getreurd door het gedrag van diegenen die in de loop van de geschiedenis het leed onder uw kinderen heeft veroorzaakt, en vragen uw vergiffenis, wij wensen ons te commiteren aan oprecht broederschap met het volk van het Verbond."

Ook zal Paus Franciscus een krans leggen bij het graf van Theodor Herzl, de stichter van het moderne Zionisme​. Dit is inderdaad een onderdeel van het officiële protocol, maar denk aan de ontwikkeling die is doorgemaakt sinds het falen van de ontmoeting tussen Herzl en Paus Pius X in 1904. Toen wees het Vaticaan de nationale aspiraties van het Joodse volk af en riep hen op zich te bekeren, als ze bij toeval zouden slagen zich in het Heilige Land te vestigen. Een eeuw en tien jaar later is onze relatie getransformeerd van een diepe afwijzing tot gelijke basis, spiritueel respect, en politieke legitimiteit. 

De Paus heeft een unieke persoonlijke stijl, een gevoel voor kameraadschap, warmte en bescheidenheid, liefde voor de armen, en in zijn tijd als Kardinaal stond hij voor sterke betrekkingen met de Joodse gemeenschap van Argentinië. Toen hij afgelopen september sprak tegen ​La Republica, zei Paus Franciscus het volgende: "Gedurende de verschrikkelijke proef de laatste eeuwen hebben de joden hun geloof in God bewaard. En hiervoor kunnen wij, de Kerk en de gehele menselijke familie, hen nooit voldoende dankbaar zijn."

De Pauselijke delegatie in Israël, Jordanië en de Palestijnse Autoriteit omvat een rabbijn en een imam, twee vrienden van de Paus uit Buenos Aires, maar ook belangrijke symbolen van zijn spirituele boodschap voor onze regio. Ik geloof dat zijn boodschap en persoonlijk voorbeeld diep zal resoneren onder de Israëli's, in het bijzonder met betrekking tot vrede in deze moeilijke tijd, en we zien ernaar uit om met hem zijn lach, visie, hoop en gebed te delen.