Περισσότερα από 3000 χρόνια πριν, ο Αβραάμ είχε δύο παιδιά. Ο ένας γιος βρισκόταν στην ερημιά και υπήρχε κίνδυνος να πεθάνει. Ο Θεός τον έσωσε με νερό από μια πηγή.

Ο άλλος γιος ήταν δεμένος,  και ο πατέρας του θα του έκοβε το λαιμό. Όμως ο Θεός σταμάτησε το μαχαίρι. Και οι δύο γιοί – ο Ισμαήλ και ο Ισαάκ – έλαβαν υποσχέσεις πως θα γεννούσαν σπουδαία έθνη.

Με αυτές τις αφηγήσεις, ο μονοθεϊσμός και ο δυτικός πολιτισμός ξεκινά. Και οι Χαναανιτικές πρακτικές της θυσίας παιδιών στον Μολόχ έμειναν για πάντα παρελθόν από τους απογόνους του Αβραάμ.

Μόνο που δεν έγινε έτσι.

Στη ζωή μου, έχω δει παιδιά Εβραίων να τα πετούν στη φωτιά. Και τώρα βλέπω παιδιά Μουσουλμάνων να χρησιμοποιούνται ως ανθρώπινες ασπίδες, και στις δύο περιπτώσεις, από πιστούς δογμάτων θανάτου που δε διαφέρουν από εκείνα των Μολοχιτών.

Αυτά που υποφέρουμε σήμερα δεν είναι μια μάχη Εβραίων εναντίον Αράβων ή Ισραηλινών εναντίον Παλαιστινίων. Αλλά μια μάχη μεταξύ εκείνων που γιορτάζουν τη ζωή και εκείνων που προασπίζουν το θάνατο. Είναι μια μάχη πολιτισμού εναντίον της βαρβαρότητας.

Οι δύο πολιτισμοί που μας έφεραν τις Ψαλμωδίες του Δαυϊδ και τις πλούσιες βιβλιοθήκες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δεν μοιράζονται την αγάπη για ζωή, την μετάδοση σοφίας και ευκαιριών στα παιδιά τους; Και φαίνεται κάτι από όλα αυτά στο σκοτεινό μέλλον που προσφέρεται από τη Χαμάς στα παιδιά των Αράβων, δηλαδή να γίνουν βομβιστές αυτοκτονίας ή ανθρώπινες ασπίδες για ρουκέτες;

Οι Παλαιστίνιοι γονείς θέλουν ένα ελπιδοφόρο μέλλον για τα παιδιά τους όπως και οι Ισραηλινοί γονείς. Και οι δύο πρέπει να είναι ενωμένοι για την ειρήνη.

Πριν όμως οι ξάγρυπνες μανάδες στην πόλη της Γάζας και στο Τελ Αβίβ ξεκουραστούν, πριν οι διπλωμάτες ξεκινήσουν με ειλικρίνεια την κρίσιμη υπόθεση της  ανοικοδόμησης του διαλόγου…η αίρεση του θανάτου της Χαμάς πρέπει να αντιμετωπιστεί για αυτό που είναι.

Μετριοπαθείς άνδρες και γυναίκες με πίστη, είτε η πίστη τους βρίσκεται στο Θεό ή στον άνθρωπο, πρέπει να μετατοπίσουν την κριτική τους από τους Ισραηλινούς στρατιώτες – των οποίων η τρομακτική επιλογή είναι να πυροβολούν  και να ρισκάρουν να βλάψουν τις ανθρώπινες ασπίδες ή να παύσουν πυρ και να ρισκάρουν το θάνατο των αγαπημένων τους – στους τρομοκράτες που έχουν αφαιρέσει όλες τις επιλογές από τα παιδιά των Παλαιστινίων στη Γάζα.

Καλώ τον Παλαιστινιακό λαό να βρει πραγματικούς Μουσουλμάνους να τους εκπροσωπεί, Μουσουλμάνους που δεν θα έθεταν ποτέ ηθελημένα τη ζωή ενός παιδιού σε κίνδυνο.

Καλώ τον Πρόεδρο Ομπάμα και τους ηγέτες του κόσμου να καταδικάσουν τις πρακτικές της Χαμάς που χρησιμοποιούν παιδιά ως ανθρώπινες ασπίδες.

Και προτρέπω την Αμερικανική κοινή γνώμη να υποστηρίξει σθεναρά τον λαό του Ισραήλ που δίνει ακόμα μια μάχη για επιβίωση και με τον λαό της Γάζας που υποφέρει και απορρίπτει την τρομοκρατία και αγκαλιάζει την ειρήνη.

Ας αφήσουμε τη θυσία των παιδιών στη σκοτεινότερη  γωνιά της ιστορίας και ας εργαστούμε προς ένα λαμπρότερο μέλλον με όσους επιλέγουν τη ζωή. Τόσο τους Άραβες και τους Εβραίους, όλους εμάς τα παιδιά του Αβραάμ.

Έλι Βίζελ: Συγγραφέας, νομπελίστας ειρήνης και επιζών του Ολοκαυτώματος.

3 Αυγούστου 2014​

http://www.algemeiner.com/wp-content/uploads/2014/08/Elie-Wiesel-Hamas-Child-Sacrifice.pdf​