Η πρώτη μας επικοινωνία ήταν πριν επτά χρόνια περίπου. Έχοντας την επιμέλεια ψυχαγωγικής εκπομπής, είχα καλέσει έναν τραγουδιστή από το Ισραήλ που ερμήνευε και ελληνικά τραγούδια, (τότε η τηλεοπτική παραγωγή ήταν ακόμα ανθηρή και σου έδινε τη δυνατότητα να φιλοξενείς ξένους καλλιτέχνες). Ο Γιάννης, αμέσως μετά, με αναζήτησε και μου μίλησε για την επιτυχία των ελληνικών τραγουδιών και των Ελλήνων καλλιτεχνών εκεί. Με αφορμή πρόσφατο ταξίδι του στην Ελλάδα, δόθηκε το ραντεβού της παρακάτω συνέντευξης. Μιας συνέντευξης που έχει απόψεις που πονάνε, θυμώνουν, προβληματίζουν…
Συναπάντημα: Πόσα χρόνια μένεις στο Ισραήλ; Πώς βρέθηκες εκεί;
Γιάννης Ιατρού: Μένω στο Τελ Αβίβ τα τελευταία 17 χρόνια. Ο πατέρας μου είναι Έλληνας και η μητέρα μου Ισραηλινή. Μεγάλωσα στο Χαϊδάρι και κάποια στιγμή οι γονείς μου αποφάσισαν να μετακομίσουν στο Τελ Αβίβ. Μερικά χρόνια αργότερα οι δικοί μου επέστρεψαν Αθήνα και εγώ έμεινα στο Ισραήλ λόγω των σπουδών μου.
Συναπάντημα: Μένουν πολλοί Έλληνες στο Τελ Αβίβ; Πώς σας αντιμετωπίζουν; Τι ξέρουν για την Ελλάδα, ποια η γνώμη τους για τη χώρα μας και τους Έλληνες;
Γιάννης Ιατρού: Οι περισσότεροι Έλληνες στο Ισραήλ είναι ελληνο-εβραίοι που έφυγαν από την Ελλάδα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τους υπολογίζω γύρω στους 10.000, (στο Ισραήλ ζουν 8.000.000 Ισραηλινοί). Οι Έλληνες χριστιανοί είναι πολύ λίγοι, ίσως εκατοντάδες. Τα τελευταία χρόνια έχουν έρθει πολλοί νέοι ελληνο-εβραίοι ηλικίας 20-30 χρόνων- που έφυγαν από την Ελλάδα λόγω της κρίσης- για να βρουν δουλειές και να σπουδάσουν. Είμαι πολύ γνωστός στην κοινότητα λόγω της δουλειάς μου στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση και έχω πολύ καλή επικοινωνία μαζί τους. Γενικά, οι Ισραηλινοί αγαπάνε πολύ την Ελλάδα, την κουλτούρα της, τα τοπία. Ο περισσότερος κόσμος κάνει διακοπές στα ελληνικά νησιά και τον χειμώνα πηγαίνουν στην Αθήνα, όπου τους αρέσουν οι ταβέρνες και τα μπουζούκια.
Συναπάντημα: Μίλησέ μας για τη ζωή εκεί. Είναι εύκολη; Ποιες είναι οι δυσκολίες;
Γιάννης Ιατρού: Σε σύγκριση με την Ελλάδα θεωρώ πως η ζωή είναι κάπως καλύτερη. Ένα από τα καλά που έχει το Ισραήλ είναι οι δουλειές. Βρίσκεις πολλές και καλές δουλειές. Το κράτος είναι πολύ οργανωμένο και προσφέρει στους πολίτες ένα πολύ καλό επίπεδο ζωής. Το δύσκολο είναι ίσως πως η ζωή έχει γρήγορους ρυθμούς και πρέπει να είσαι συνέχεια σε έναν αγώνα και στο τρέξιμο. Η ακρίβεια που υπάρχει τα τελευταία χρόνια είναι άλλο ένα δύσκολο κομμάτι.
Σ: Έχεις δημιουργήσει έναν ελληνικό ραδιοφωνικό σταθμό. Πώς γεννήθηκε η ιδέα της δημιουργίας του σταθμού, πόσο εύκολα έγινε και ποια η αποδοχή του κόσμου;
Γ.Ι.: Με το ραδιόφωνο είχα πάντα ένα τρομερό πάθος. Αυτό ξεκίνησε ήδη από τα πρώτα χρόνια που ξεκίνησαν να εκπέμπουν τα ιδιωτικά ραδιόφωνα στην Ελλάδα. Μικρός άκουγα τον jeronimo groovy και τον kiss fm και νομίζω πως ήταν μια έμπνευση για εμένα. Από τα 12 μου είχα το όνειρο να δημιουργήσω κάτι παρόμοιο και έτσι έκανα όταν μετακόμισα στο Ισραήλ. Άνοιξα έναν πειρατικό σταθμό στο Τελ Αβίβ που μετέδιδε διάφορες εκπομπές, όπως μια εβδομαδιαία εκπομπή με ελληνική μουσική την οποία άκουγαν χιλιάδες ακροατές. Αργότερα, αφού τέλειωσα τις σπουδές, δούλεψα σε ένα ισραηλινό-πανεπιστημιακό σταθμό τον radio All for peace 107.2 fm, ο οποίος έχει προγράμματα με σκοπό την προώθηση της ειρήνης. Εκεί μετέδιδα κάθε εβδομάδα μια ελληνική εκπομπή την οποία άκουγαν στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη και αργότερα πήγα σε ένα από τα μεγαλύτερα ραδιόφωνα της χώρας, το radio Jerusalem 101 fm, όπου δουλεύω μέχρι σήμερα.
Τον ελληνικό σταθμό που ονομάζεται radio Blue Greece τον δημιούργησα πριν τρία χρόνια, καθώς κατάλαβα πως υπάρχει ένα τεράστιο κοινό που λατρεύει την ελληνική μουσική. Έχει έδρα στο Τελ Αβίβ με πλούσια προγράμματα μουσικά, πολιτιστικά και ενημερωτικά. Οι ακροατές είναι κυρίως Ισραηλινοί που αγαπάνε πολύ την ελληνική κουλτούρα. Το ραδιόφωνο φιλοξένησε τα τελευταία χρόνια τα μεγαλύτερα ονόματα της ελληνικής μουσικής σκηνής, όπως είναι οι: Νίκος Βέρτης, Γιάννης Πλούταρχος, Νατάσα Θεοδωρίδου, Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Γιάννης Κότσιρας, Μελίνα Ασλανίδου, ο συνθέτης Γιώργος Θεοφάνους, ο Θέμης Αδαμαντίδης, ο Άγγελος και ο Στέλιος Διονυσίου, ο Αλέκος Ζαζόπουλος και πολλοί άλλοι.
Σ: Πόσο επικίνδυνη είναι η ζωή εκεί; Πόσο συχνά βλέπεις σκηνές βίας, βομβαρδισμούς;
Γ.Ι.: Γενικά δεν είναι πιο επικίνδυνη από τη ζωή στην Αθήνα. Θεωρώ πιο επικίνδυνο να κάνεις μια βόλτα στην Ομόνοια ή σε κάποια άλλα στενά στο κέντρο της Αθήνας, παρά στα σύνορα Γάζας- Ισραήλ. Ζούμε στη Μέση Ανατολή, η οποία συνέχεια αλλάζει και οι εντάσεις είναι ένα κομμάτι της ζωής, αλλά νιώθω πολύ πιο ασφαλής όταν κυκλοφορώ στους δρόμους του Τελ Αβίβ, παρά στην Αθήνα. Το Τελ Αβίβ είναι μια σύγχρονη πόλη, εντελώς ευρωπαϊκή. Οι αρχές στο Ισραήλ βάζουν την ασφάλεια των πολιτών σε πρώτη προτεραιότητα. Τώρα, δυστυχώς, ζούμε έναν πόλεμο. Η ατμόσφαιρα είναι πολύ πιο διαφορετική από αυτή που ξέραμε. Προσωπικά, βιώνω για πρώτη φορά έναν πόλεμο. Τις τελευταίες τρεις εβδομάδες ακούω σειρήνες στο Τελ Αβίβ κάθε μέρα δυο-τρεις φορές τουλάχιστον και ρουκέτες να πέφτουν ή να σκάνε στον ουρανό.
Σ: Πώς παρουσιάζουν τα τοπικά μέσα τις χερσαίες επιχειρήσεις και τους βομβαρδισμούς στη Γάζα;
Γ.Ι.: Τα τοπικά μέσα δεν κρύβουν τίποτα και παρουσιάζουν όλη την αλήθεια για το τι γίνεται στη Γάζα. Αντιθέτως, τα ελληνικά μέσα παρουσιάζουν μια μονόπλευρη ενημέρωση κυρίως υπέρ των Παλαιστινίων. Επειδή θέλω να έχω μια πλήρη εικόνα πλέον δεν ανοίγω καν τα ελληνικά κανάλια. Τα ισραηλινά μέσα ανακοινώνουν τον αριθμό των θυμάτων στη Γάζα, αλλά και τις ζημιές ακριβώς όπως και στην αντίθετη πλευρά. Εύχομαι κάποια στιγμή να υπάρξει μια πραγματική ενημέρωση στην Ελλάδα, γιατί θεωρώ τους Έλληνες τηλεθεατές «αιχμάλωτους» από τα πολιτικά/τηλεοπτικά συμφέροντα. Είναι κρίμα, γιατί διαστρέφουν την εικόνα του Ισραήλ. Το Ισραήλ παρουσιάζεται πάντα ως «το κακό Ισραήλ» και οι Παλαιστίνιοι «οι καλοί που υποφέρουν».
Σ: Ένας λαός που έχει συνηθίσει να είναι συνέχεια σε εμπόλεμη κατάσταση πώς είναι στην καθημερινότητά του; Είναι φιλόξενοι, φιλικοί, σκληροί, φανατικοί; Πώς αντιμετωπίζουν τον θάνατο;
Γ.Ι.: Ο λαός του Ισραήλ είναι από τους πιο φιλόξενους της Μεσογείου! Μπορώ να το πω, εφόσον έχω μεγαλώσει σε δύο χώρες. Πολλοί Έλληνες που επισκέπτονται το Ισραήλ θα πουν το ίδιο, αν εξαιρέσουμε τους ακροαριστερούς που θα είναι πάντα εναντίον των Εβραίων και των Ισραηλινών. Το Ισραήλ δημιουργήθηκε μέσα από πολέμους. Οι Ισραηλινοί μεταξύ τους είναι πολύ ανοιχτοί, βοηθάνε ο ένας τον άλλον, είναι πολύ φιλικοί, ίσως γιατί το έχουν ανάγκη περισσότερο από κάθε άλλο λαό. Το έχω ακούσει και από άτομα της ελληνικής πρεσβείας όπου δούλεψα, που έλεγαν ότι πριν έρθουν είχαν μια διαφορετική άποψη για το Ισραήλ και τους Ισραηλινούς. Το ίδιο ακούω και από άτομα του ελληνικού Πατριαρχείου Ιερουσολύμων.
Σ: Πώς βλέπεις το μέλλον σου εκεί; Αισιοδοξείς σε μια ειρηνική περίοδο ή σκέφτεσαι να επιστρέψεις;
Γ.Ι.: Το μέλλον παντού πλέον είναι αβέβαιο. Την ειρήνη την υποστηρίζω, άλλωστε δούλεψα σε παλαιστινιακό-ισραηλινό σταθμό, το οποίο προωθεί την ειρήνη. Κατά τη γνώμη μου δεν μπορεί να αλλάξει κάτι ποτέ. Όσο υπάρχουν φανατικοί ισλαμιστές όπως η Χαμάς που κυβερνάει τη Γάζα, πουθενά στον κόσμο δεν θα υπάρξει ειρήνη. Εδώ κινδυνεύει η Ευρώπη, στην οποία πλέον ο μουσουλμανικός πληθυσμός και το Ισλάμ έχει κατακτήσει πολλά σημεία. Οπότε για μένα είτε εδώ είτε αλλού, θα είναι το ίδιο. Όταν γίνει ο Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος, που μάλλον θα είναι θρησκευτικός, (Ισλάμ εναντίον Χριστιανών και Εβραίων), δεν θα έχεις πού να κρυφτείς-ακόμα και στο πιο απόμακρο χωριό της Ελλάδας.
Σ: Έχεις φοβηθεί ποτέ για τη ζωή σου;
Γ.Ι.: Νομίζω πως όλοι μας έχουμε ζήσει μια τέτοια κατάσταση. Δεν έχει να κάνει, όμως, ούτε με τη βία, ούτε με τον πόλεμο στο Ισραήλ.
Σ: Τι ελπίζεις να συμβεί ώστε να σταματήσει το αιματοκύλισμα;
Γ.Ι.: Θεωρώ πως η Χαμάς, (η οποία δεν αναγνωρίζει το Ισραήλ ως χώρα Εβραίων), καταστρέφει κάθε ελπίδα για ειρήνη. Έχει αιχμαλωτίσει τους Παλαιστινίους στη Γάζα και τους στερεί τα πάντα. Δείτε τις διαφορές που υπάρχουν στη δυτική όχθη, (που ελέγχεται από το Ισραήλ και την Παλαιστινιακή Αρχή). Για παράδειγμα η οικονομία αναπτύσσεται και ο κόσμος εκεί έχει ένα καλύτερο επίπεδο ζωής. Όσο δεν γίνεται κάτι να τη σταματήσει, τόσο το Ισραήλ θα δέχεται τρομοκρατικές επιθέσεις και θα πολεμάει να προστατεύσει τους κατοίκους του νότιου τμήματος, οι οποίοι δέχονται ρουκέτες τα τελευταία 14 χρόνια. Τι μπορείς να ελπίζεις όταν μια τέτοια οργάνωση βάζει τα γυναικόπαιδα μπροστά στο πεδίο της μάχης, εκτοξεύει ρουκέτες από τις αυλές παιδικών σταθμών; Πώς μπορεί να σταματήσει το αιματοκύλισμα όταν οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι δεν δείχνουν κανένα σεβασμό στο ίδιο τους το αίμα, στα παιδιά τους που τα θυσιάζουν για να κερδίσουν τον πόλεμο; Μακάρι να σταματήσει ο πόλεμος και να έχουμε ειρήνη, αλλά μιλάμε για φανατισμό, όπως γίνεται στη Συρία και το Ιράκ, όπου Μουσουλμάνοι σφάζονται μεταξύ τους.