Israëlisch minister van Buitenlandse Zaken 1998-1999
Eerste minister van Israël 2001-2006
Ariel 'Arik' Sharon werd in 1928 geboren in Kfar Malal. Hij diende meer dan 25 jaar in het IDF en behaalde de rang van majoor-generaal. Hij behaalde een diploma Rechten aan de Hebreeuwse Universiteit in Jeruzalem in 1962.
Op de leeftijd van 14 vervoegde hij de Haganah. Tijdens de onafhankelijkheidsoorlog in 1948 leidde hij een infaterie-afdeling van de Alexandroni-brigade. In 1953 stichtte en leidde hij het '101' speciale commando die vergeldingsacties uitvoerde. Sharon werd in 1956 benoemd tot commandant van een paracomandobrigade en vocht in de Sinaï-campagne. In 1957 bezocht hij de Camberley Staff College in Groot-Britannië.
Van 1958 tot 1962 was Sharon brigadecommandant bij de infanterie en leider van de infanterieschool. Het werd in 1964 benoemd tot hoofd van het IDF Noordelijk Commando en in 1966 hoofd van de opleidingsdienst van het leger. Hij nam deel aan de Zesdaagse oorlog in 1967 als leider van een tankdivisie. In 1969 werd hij benoemd tot hoofd van het Zuidelijk Commando.
In 1973 nam hij ontslag uit het leger maar werd opnieuw in actieve militaire dienst geroepen tijdens de Yom-Kippoeroorlog om de tankafdeling te leiden. Hij leidde de oversteek van het Suezkanaal die de overwinning in de oorlog betekende en uiteindelijk voor vrede met Egypte zorgde.
In december 1973 werd hij verkozen in de Knesset, maar een jaar later nam hij ontslag om als veiligheidsadviseur te werken bij Eerste minister Yitzhak Rabin (1975-1976).
In 1977 werd hij opnieuw in de Knesset verkozen voor Shlomzion. Als Minister van landbouw in de eerste regering van Menachem Begin (1977-1981) streefde hij samenwerking na met Egypte.
In 1981 werd Ariel Sharon opnieuw Minister van defensie, een post die hij ook bekleedde tijdens de Libanonoorlog die de vernietiging betekende van de terroristische PLO-infrastructuur. In het kader van internationale betrekkingen was hij een voortrekker bij het herstellen van de diplomatieke relaties met Afrikaanse landen die naar aanleiding van de Yom-Kippoeroorlog hun banden met Israël hadden verbroken. In november 1981 sloot hij een eerste strategisch akkoord met de Verenigde Staten en verstevigde de militaire banden tussen Israël en vele andere landen. Hij hielp ook bij de aliyah van duizenden Joden uit Ethiopië via Soedan.
In de jaren 1983-1984 was hij minister zonder portefeuille en van 1984 tot 1990 minister voor Handel en Industrie. In deze hoedanigheid sloot hij in 1985 een vrijhandelsakkoord met de Verenigde Staten.
Van 1990 tot 1992 diende hij als minister van Bouw en Huisvesting en als voorzitter van het Ministrieeel comité voor immigratie en absorptie. In de nasleep van de val van de Sovjet-Unie en de immigratiegolven vanuit Rusland zette hij absorptieprogramma's op over het ganse land, met inbegrip van de bouw van 144.000 appartementen.
Van 1992 tot 1996 was hij lid van het Knessetcomité voor Buitenlandse Zaken en Landsverdediging.
In 1996 werd Ariel Sharon benoemd tot minister voor Nationale Infrastructuur en was hij betrokken bij samenwerkingsakkoorden met Jordanië, Egypte en de Palestijnen. Ook was hij voorzitter van het ministrieel comité voor de vooruitgang van de Bedoeïenen.
In 1998 werd hij minister van Buitenlandse Zaken en zat hij de permanente onderhandelingen voor met de Palestijnse Autoriteit.
Als minister van Buitenlandse Zaken sprak Sharon met Amerikaanse, Europese, Palestijnse en Arabische leiders om het vredesproces vooruit te helpen.
Toen Ehud Barak tot Eerste minister werd verkozen in mei 1999 werd Ariel Sharon interimleider van Likoed. In september 1999 werd hij verkozen tot voorzitter van de partij.
Op 6 februari 2001 werd Ariel Sharon verkozen tot Eerste minister. Op 7 maart 2001 stelde hij zijn regering voor aan de Knesset. Na vervroegde verkiezingen op 28 januari 2003 werd Ariel Sharon door de president gevraagd een nieuwe regering te formen. Deze regering werd op 27 februari 2003 voorgesteld aan de Knesset.
In een beleidsverklaring door de Israëliche regering in februari 2001 werd de wil van de Israëlische regering om tot een duurzame vrede te komen met de Palestijnse buren herbevestigd. In mei 2003 aanvaardde zijn regering de road map van de VS voor een oplossing van het Israëlisch-Palestijnse conflict. In juni 2004 aanvaarde de regering het terugtrekkingsplan voor de Gazastrook en heet noorden van Samaria. Dit besluit werd het volgende jaar tot uitvoering gebracht in de hoop vrede te kunnen bevorderen.
Op 4 januari 2006, nadat hij een nieuwe partij, Kadima, had opgericht ter voorbereiding van nieuwe verkiezingen werd Eerste minsiter Sharon getroffen door een hersenbloeding. Ehud Olmert nam voorlopig zijn functies waar.
Voormalig Eerste minister Ariel Sharon herwon nimmer meer het bewustzijn en stierf acht jaar later op 11 januari 2014.
Ariel Sharon was weduwnaar en laat twee zonen achter, Omri en Gilad.