Herinnert u zich Jamie Oliver nog? De Britse kok uit een vorig tijdperk, die de wereld liet zien dat als je kruiden met je handen uit elkaar trekt, ze evengoed in stukken zijn. Niet bepaald rocket science, maar de ontspannen flair waarmee hij in jeans voor vrienden en schoonouders kookte, overtuigde mensen dat je ook zonder inox keuken applaus kunt krijgen.

Een boodschap als een golfbal die Jamie met een perfecte hole-in-one in het putje van de tijdgeest mikte. Want de keukenprinses van toen combineerde haar gezin met een carrière en iemand moest haar man duidelijk maken dat een gebrek aan snijvaardigheid geen excuus is om niet te koken. Die ‘iemand’ was Jamie Oliver. Hij hield er een heiligenstatus (vrouwen) en een paar kneuzingen (mannen) aan over.

Ottolenghi’s levenswandel leest als de natte droom van veel millennials: een combinatie van intellect, intuïtie en vakmanschap, de moed om dwarse keuzes te maken, het doorzettingsvermogen om ze in succes om te zetten, een groen (vegetarisch) imago zonder het daarom strikt genomen te zijn en het geografische parcours van een wereldburger. Allemaal gepresenteerd in de frisse stijl van what you see is what you get, inclusief humor, exclusief moraliserende vinger.Vandaag is een andere tijd en van Jamie Oliver lezen we intussen meer berichten over zijn boekhouding dan over zijn keuken. Een nieuw sociologisch klimaat dient zich aan – eentje waar Yotam Ottolenghi perfect in gedijt.

Simpel

Concreet is Ottolenghi de academicus (filosofie en literatuur) en journalist die als late twintiger de droom van zijn ouders opzij schuift om met potten en pannen te rammelen, is hij de homoseksuele vader van twee zonen via draagmoederschap, de vijftiger die in drie wereldsteden woonde en zijn naam inmiddels verbond aan zes restaurants en delicatessenzaken in Londen, zeven kookboeken, een jarenlange column in The Guardian, de podcast Simple pleasures, een cateringdienst, een bescheiden televisiereeks, linnen en een verzameling kruiden en voedingswaren. En – how cool’s that? – de Britse rapper Loyle Carner bracht vorig jaar zelfs een song met de titel ‘Ottolenghi’ uit. De titel van Ottolenghi’s recentste kookboek? Simpel.

Een paar miljoen kookboeken verkopen is niet simpel. Dat weet de ex-academicus ook. ‘Elk tijdperk heeft zijn lijstje met zogenaamd exotische ingrediënten, die het na vijftien jaar alweer niet meer zijn’, zei Yotam Ottolenghi in The Guardian. Precies die exotiek vat de kok met ingrediënten uit onder meer zijn geboortestad Jeruzalem, zoals tahin, granaat­appel en ingelegde citroenen. Producten die je tegenwoordig vindt in de lokale supermarkt en anders bestel je ze gewoon via Ottolenghi’s webshop. In zijn vegetarische kookboeken Plenty en Plenty ­more gebruikt hij ze om het recente eerherstel voor groenten een extra boost te geven – een golf waarop hij in zijn keuken zonder weerga meesurft.

Yotam Ottolenghi weet zo een generatie aan zich te binden die wel avontuur zoekt, maar er niet buitensporig veel moeite voor wil doen – de agenda zit tenslotte al vol genoeg. De recepten zijn op een vertrouwelijke manier neergeschreven, toegankelijk en toch met die gegeerde ‘hoek af’, en bevatten genoeg eenpansgerechten, zodat er amper afwas hoeft te blijven staan. Want eten gaat over samen zijn, niet over eenzaam in de keuken staan.

Het goede leven

Een succesvolle kok vandaag belooft je niet alleen het recept voor een goed gerecht, maar ook voor een goed leven. Het is precies waar de volle zaal in Gent gisteren ademloos naar luisterde: niet naar de gaartijden van bloemkool en raap, maar naar hoe Ottolenghi weerstand overwon, hoe hij de ­eigenzinnigheid vond om zijn keuken een signature te geven en hoe koken, net als eten, een kwestie is van mensen samenbrengen.

Of om het in zijn eigen woorden te zeggen: ‘Sommige mensen, sommige koks, volgen de regels strikt zodat alles altijd zo goed is als de laatste keer. I’m on the playful side: mijn keuken en werk­wijze zijn een mish mash, net als mijn verleden. Dat is allebei oké, wat we onszelf ook wijs­maken’.

De avond was één grote glimlach, de mensen zagen dat het goed was, en morgen staat er ongetwijfeld iets met tahin en granaatappel op het menu.

Bron : De Standaard